Thinking of Brighton... / Myśląc o Brighton...

I went for a walk this afternoon. The autumn sunshine was reflected in the countless leaves that fall off the trees these days. The sun shone down brightly on the city of Brighton, not letting the wind spoil the weather.

I walked through back streets of the city, far away from the seafront, the town centre and it's bustle.

I was passing half-empty streets and the kind of beautiful victorian houses that I admire so much. It felt very English to wander around there; not cosmopolitan, and not crazy busy with all sorts of tourists. It felt like proper England.

Walking along under the sun's rays in a mid-autumn breeze I asked myself a certain question, which I'd like to share with you:
Have you ever loved a city, or felt pleasure in the place that you live? Somewhere that makes the best out of you, provides you with people to share your moments with, makes you feel free and accepted for who you are?

A good few years ago a man was installing an internet connection in a house I used to live in here in Brighton. Chatting in the middle of a highly unemotional procedure of phone line set up the man said something very touching to me: "Brighton is called a city of lost souls".

Indeed. And while sometimes the lost souls of Brighton can get even more lost in nasty substitutions for the feeling of happiness such as drugs and casual sex, to me this is the city where I truly found myself.
The people come to Brighton to actually live life, not to survive it, regardless of whether they're lost or fulfilled.

WERSJA POLSKA / POLISH VERSION



Wybrałam się dziś po południu na spacer. Jesień odbijała swój blask w niezliczonych liściach, które w końcu ostatnio spadły z drzew. Słońce potężnie objęło Brighton nie pozwalając wiatrowi za bardzo przeszkodzić w swym lśnieniu.

Przechadzałam się bocznymi uliczkami miasta, z dala od brzegu morza, centrum i jego zgiełku.
Mijałam prawie opustoszałe ulice i piękne, duże wiktoriańskie domy, które tak kocham podziwiać. Bardzo po angielsku było tak sobie spacerować, nie międzynarodowo, nie zwariowanie i nie turystycznie. Poczułam prawdziwą Anglię. 

Idąc za promieniami słońca w jesiennej bryzie zadałam sobie pewne pytanie, którym to chciałam się z wami podzielić:
Czy kiedykolwiek kochaliście miasto, w którym mieliście przyjemność mieszkać? Miasto, które wybiera od ciebie co najlepsze, daje ci ludzi do przeżywania razem z nimi świetnych chwil, uczucie wewnętrznej wolności i akceptuje to kim jesteś?  

Parę dobrych lat temu pewien chłopak zakładał mi internet w jednym z domów, gdzie miałam okazję przez moment mieszkać. Gawędząc po środku co najmniej nie wzruszającej procedury instalowania linii telefonicznej gość powiedział mi coś bardzo uczuciowego: "Brighton jest nazywane miastem zagubionych dusz". 

Rzeczywiście. I może czasami zagubione dusze Brighton gubią się jeszcze bardziej w namiastkach szczęścia takich jak dragi czy przypadkowy seks, co nie dodaje mu wdzięku, dla mnie jednak jest to miasto, gdzie odnalazłam prawdziwą siebie. 

Ludzie przybywają do Brighton, aby tak naprawdę żyć, a nie przeżywać bez względu na to czy są zagubieni czy spełnieni.